Witraż

Struktura kryształu choć piękna i czysta Bez światła jest pusta jak na krzywdę ślepi Schowana w ciemnościach blaskiem nie zachwyca W głuchej bezradności zaniechaniem grzeszy.

Kolorowe szkiełka prozą posklejane
Spoglądają na mnie, ze świątynnych ścian
Jak skrzydła motyla, wiosną malowane
Pokryte żyłkami, jak drogami plan

Mrocznym kolumnadom Słońca wygłodniałym
Niosą na promieniach dzienny światła blask
Dodają radości nawom posmutniałym
Łaskoczą filary, by z nich patos spadł

Wnoszą w ściany życie, gładzą kontur cieni
Burzą monotonię, tworzą nowy ład
Nawet szary posąg nagle twarz zrumienił,
Gdy różowy przebłysk smutek rysom skradł

W szklanej kompozycji jak na partyturze
Poskładano szkiełka według brzmienia barw
Dzień z pianisty gracją pieści klawiaturę
Gra piękne koncerty, wśród słonecznych szarf

Na zimnej posadzce malują obrazy
Mącąc szachownicy czarnobiały stan
Ciepłem mur rozgrzeją w płomieniach ekstazy
Co z okien spływają, skrytych pośród ścian

Stoję w głównej nawie, stoję tam jak wryty
Patrzę zaskoczony w szkła i światła cud
W portal wielobarwny w ciemnościach wybity
Promiennym dotykiem łechtający chłód

Myślę o witrażach, myślę o człowieku
Staram się zrozumieć cudu tajemnicę
Jak mam nędzną duszę jasnym światłem przekuć,
By rozświetlić tęczą choćby Jej źrenice.
autor